Geschiedenis Akita

HISTORIE

De Akita is het nationale ras van Japan. Hij is verwant aan de Keesachtingen en de Poolhonden en afkomstig uit de provincie Akita, waaraan hij zijn rasnaam dankt. Akita ligt in het noorden van Honshu (Japan). Het ras wordt ook wel Akita Inu of Akita Ken genoemd. Inu en Ken betekenen "hond" in het Japans. Dit ras is zo oud en heeft zo'n geschakeerde geschiedenis achter de rug dat de stad Odate, gelegen in de provincie Akita, een museum aan deze hond heeft gewijd. Sinds 1931 wordt de Akita door de Japanse regering officieel beschouwd als een deel van het nationale erfgoed, evenals de Geisha's en de Sumoworstelaars. In dit opzicht staat de Akita op eenzame hoogte in de hondenwereld, maar de geschiedenis van de hond heeft zijn ups en downs gekend.

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze afbeelding te kunnen zien.]

Ongeveer 4000 jaar geleden schijnt de geschiedenis van de Akita begonnen te zijn, afgaande op de resten van een hondenskelet dat in het noorden van Japan werd gevonden. De eerste echte getuigenissen over het bestaan van de Akita dateren van ongeveer 400 jaar geleden, vanuit het begin van de Edo periode (1616-1868). In tegenstelling tot de Amerikaanse theorie volgens welke de Akita afstamt van de Chow Chow en de Chinese Molosser, zijn bepaalde Japanse deskundigen het erover eens dat de voorvaderen van deze hond Chinees moet zijn. Hun stelling is gebaseerd op het feit dat vandaag de dag in het noorden van China een hond van het type Akita leeft; een hond met een schouderhoogte van ongeveer 60 cm en een rode vacht. In de 8e eeuw zou in het berggebied van Odate een jachthond hebben bestaan, de Matagi Inu. In de moeilijk te bereiken bergdorpjes was dat ras "zuiver" gebleven. De Matagi Inu was een voortreffelijke jachthond; hij joeg op beren, wilde zwijnen en ander groot wild. Hij werd daarom kennelijk zo gewaardeerd dat hij tot voor kort de enige hond was die in huis werd toegelaten in ruimten waar geen schoenen gedragen worden en ook dieren de vloer niet mogen betreden.

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze afbeelding te kunnen zien.]

Hierna volgt een wat minder gunstige periode voor de honden. De viervoeters werden door hun bazen voornamelijk gebruikt om huis en haard te beschermen. De periode werd namelijk gekenmerkt door boerenopstanden, kleine burgeroorlogen en een grote invasie van goudzoekers in het gebied rondom de stad Odate. De Akita's werden opeens vreselijk geduchte waakhonden, maar ze zouden niet lang de honden van eenvoudige boeren blijven. Rond het jaar 1700 kreeg een shogun, generaal Tsunayoshi die was geboren in "het jaar van de hond", belangstelling voor deze honden. Er werd al snel een wet uitgevaardigd, waarbij het verboden was een hond te verwonden of te doden, en dat op straffe van gevangenschap of.... terdoodveroordeling.

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze afbeelding te kunnen zien.]

Vanaf die tijd wordt de Akita ook geassocieerd met religieuze festiviteiten. De adel ontfermde zich over hem en bood het dier een soort leven dat volkomen ongewoon was voor een hond. Sommige Akita's kregen hun eigen huis en hun bedienden. Er wordt zelfs verteld dat er een shogun is geweest, die 530.000 m2 van zijn land aan zijn hond had geschonken. Ook een heel speciale taal was bedacht om met de Akita's te praten die het voorrecht hadden bij de allerrijkste Japanse families te wonen. "De woorden van de hond" werd die taal genoemd. Deze gouden tijden eindigen met de Meiji-periode (1868-1912) en de opkomst van hondengevechten, georganiseerd om de krijgslust van de Samoerai's te stimuleren. Voor deze hondengevechten werd de Tosa gebruikt, een afstammeling van de Kochi. Deze hond, die speciaal voor dit doel was gekruist met onder andere Buldogs, Duitse Doggen, Sint Bernhards en Mastiffs, kreeg al gauw de Akita tegenover zich in de vechtring. Deze rassen werden met elkaar gekruist. Sommige nakomelingen met de hangoren werden Shin Akita (nieuwe Akita) genoemd. Het klakkeloze kruisen en het vermengen van al die rassen veroorzaakte een ware degeneratie van het ras. In het jaar 1910 werden hondengevechten verboden en het lot sloeg opnieuw toe. Er werd een hondenbelasting ingevoerd waardoor duizenden viervoeters werden afgeslacht en nog eens ontelbare slachtoffers veroorzaakt door een andere ramp, hondsdolheid!
Pas tegen het jaar 1930 namen de Japanse autoriteiten maatregelen in verband met de bescherming van bepaalde diersoorten, in het bijzonder de Akita. De Akita werd dus van toen af aan geassocieerd met het Japanse nationale erfgoed. Er werd een vereniging tot bescherming van het ras opgericht. Een edelman Ichinoseki ging aan de slag om de Akita van vroeger te doen herleven. Op zijn aansporing werd onmiddellijk een uitvoerverbod voor Akita's van kracht. Bovendien werd zo selectief gefokt dat binnen de kortste keren het oorspronkelijke type was teruggekeerd, het type waar generaal Tsunayoshi langer dan 200 jaar geleden zo enthousiast over was. Helaas werd alle inzet in een keer tenietgedaan door het gebeuren tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ook de Akita moest er aan geloven vanwege zijn eetbare vlees en zijn warme vacht. In 1946 bestonden nog maar enkele exemplaren van het eens zo geliefde ras. Opnieuw zette Ichinoseki zich in om de Akita tegen uitsterven te behoeden. Tegen officiële bevelen in, hield hij een paar mooie honden bij hem thuis verborgen om meteen na de oorlog opnieuw een fokkerij te beginnen. Een zekere Ito kruiste tegelijkertijd Akita teven met een Duitse herdershond en verkocht de resultaten daarvan heel duur aan Amerikaanse soldaten. Op die manier kwam de Akita in de Verenigde Staten terecht. Deze Amerikaanse variant heeft zich snel verspreid en tegenwoordig bestaan beide rassen naast elkaar. De Japanse versie is lichter en lijkt meer op het oorspronkelijke type.

Bron

Sorry hoor, maar het laatste hondengevecht van de Akita dateert van 1915.
Ook de Akita had in die tijd dezelfde rangen als de Tosa, zoals Ozeki en Yokozuna.

Hachiko in Japanse krant

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze afbeelding te kunnen zien.]

Wat vreselijk leuk om te zien! Bedankt!